معنی عرق پوش - جستجوی لغت در جدول جو

عرق پوش

لغت نامه دهخدا

زره پوشیده، کسی که زره بر تن کرده، زره دار، در امور نظامی وسیلۀ نقلیه ای که از صفحه های محکم فلزی پوشیده شده و گلوله به آن اثر نمی کند

فرهنگ فارسی عمید

خرقه پوش

گدا، کنایه از صوفی، درویش

فرهنگ فارسی عمید

عرق جوش

جوش های ریز که به واسطۀ عرق زیاد در پوست بدن پیدا می شود، عرق گز

فرهنگ فارسی عمید

ازرق پوش

صوفی، برای مثال پیر گلرنگ من اندر حق ازرق پوشان / رخصت خبث نداد ار نه حکایت ها بود (حافظ - ۴۱۴)، مکار، حیله گر

فرهنگ فارسی عمید

مرقع پوش

کسی که مرقع بر تن می کند، کنایه از درویش، صوفی

فرهنگ فارسی عمید

عیب پوش

آنکه عیب و خطاهای دیگران را نادیده می گیرد

فرهنگ فارسی عمید

جرم پوش

آنکه جرم و گناه را می بخشد، خطاپوش

فرهنگ فارسی عمید

عرق خور

کسی که عرق می خورد، می گسار

فرهنگ فارسی عمید

عرق سوز

سوزش پوست بدن از عرق بسیار، بیماری حاد پوستی که از گرمای سخت و عرق فراوان ایجاد می شود و بیشتر چین های پوست را فرا می گیرد

فرهنگ فارسی عمید

خرقه پوش

(دْ / دِ دَ / دِ)

درویش. صوفی. آنکه خرقه پوشد: خرقه پوشی در کاروان حجاز همراه ما بود. (گلستان).
ای زاهد خرقه پوش تا کی
با عاشق خسته دل کنی جنگ ؟
سعدی (طیبات).
در میان صومعه سالوس پرمعنی منم
خرقه پوش خودفروش خالی از معنی منم.
سعدی (بدایع).
چه جای صحبت نامحرمست مجلس انس
سر پیاله بپوشان که خرقه پوش آمد.
حافظ.
، ژنده پوش. آنکه پارچه هاو لته ها بهم دوزد و پوشد

لغت نامه دهخدا

ازرق پوش

آنکه جامۀ نیلگون پوشد.

لغت نامه دهخدا

خلق پوش

(رَ تَ / تِ)

کهنه پوش. پوشندۀ لباس کهنه، کهنه پوش از درویش و صوفی:
یکی خوبروی و خلق پوش بود
که در مصر یک چند خاموش بود.
سعدی (بوستان)

لغت نامه دهخدا

زرق پوش

(دَ / دِ)

کسی که لباس کبود می پوشد مانند صوفیان. (ناظم الاطباء). رجوع به زرق شود

لغت نامه دهخدا